Mijn naam is Marije Berends. Woonachtig in Harkstede, een dorp vlakbij Groningen. Al op jonge leeftijd besmet geraakt met het paardenvirus en er tot op heden niet meer van afgekomen. Eigenlijk wilde ik altijd al “iets” in de paarden doen, maar wist niet precies wat. Na mijn schooltijd kwam ik vrij snel aan het werk op een dressuurstal, maar kwam daar wel tot het besef dat dit niet was wat ik de rest van m’n leven wilde gaan doen. Dus keuze gemaakt om iets compleet anders te doen en de paarden als hobby er naast te houden. Ook volgde ik de ORUN instructeurs opleiding om het lesgeven meer op te pakken. Ondanks dat ik mijn werk al jaren met plezier deed en nog steeds doe, bleef er toch nog steeds het gevoel iets meer met paarden te willen doen.

Zelf heb ik de afgelopen jaren meerdere paarden gereden en een aantal veulens gefokt. Een van die zelf gefokte paarden was A da Vinci. Een grote knappe vos ruin. Hij was superlief, maar soms wat explosief tijdens het werk of aan de hand. Zijn gedrag was deels karakter, maar ik had het gevoel dat er iets anders speelde. Ook was hij heel gevoelig en onrustig met zijn hoofd gedurende de zomer maanden. Om dit proberen op te lossen veel dingen geprobeerd en onderzocht, maar vaak zonder of kortstondig resultaat. In mijn zoektocht naar een oplossing kwam ik terecht bij een CranioSacraal therapeut voor paarden. Voor mij toen een volledig onbekende therapie, maar je wilt alles wel proberen om je paard te helpen.

A da Vinci had zichtbaar baat bij de behandelingen en ook zijn gedrag veranderde in positieve zin. Al was hij niet altijd makkelijk om te behandelen. Hij had een vrij groot kan-ik-zelf-wel mentaliteit en overgeven aan je gevoel was lastig. Maar als hij inzag dat het best oké was om te voelen zag je hem volledig ontspannen en kwamen er mooie releases. Hierdoor was mijn interesse gewekt om meer te weten te komen over CranioSacraal therapie. Destijds was er online nog maar weinig informatie te vinden over CranioSacraal therapie. Maar een aantal jaren later zag ik ergens online een opleiding CranioSacraal therapie voorbij komen. En toen de stoute schoenen aangetrokken, mij aangemeld en aan de studie gegaan. En tot nu toe nog geen spijt gehad van mijn keuze.

Mijn bedrijfsnaam is dus een beetje een aandenken aan mijn paard A da Vinci. Hij was het paard wat op mijn pad kwam en me bracht waar ik nu ben. Helaas kan ik er hem er niet meer mee helpen, omdat ik helaas afscheid van hem heb moeten nemen. Maar hij zal zeker een inspiratie blijven om niet zo maar op te geven en te luisteren naar je paard en je (onderbuik) gevoel.